Urodziła się
25 kwietnia 1925,
roku w Poznaniu, w Polsce.
Helena miała bardzo bezpieczne dzieciństwo. W kochającej rodzinie. Trzech braci, jedna siostra.
Dobrze radziła sobie w szkole, poszła do gimnazjum. Chciała zostać nauczycielką.
Miała 16 lat, gdy aresztowało ją Gestapo.
W drodze do szkoły została wciągnięta do samochodu i porwana. Razem ze swoją koleżanką Wandą.
Właśnie tak.
Bez powodu.
Zabrali jej kolczyki, które miała w uszach. Oddzielili ją od Wandy.
Helena trafiła do obozu koncentracyjnego.
Najpierw do Fortu VII w Poznaniu.
Później przerzucano
ją z obozu
do obozu.
Często zdarzało się, że nie wiedziała, gdzie się znajduje.
Cztery lata w nieludzkich warunkach.
Cztery lata
pracy
przymusowej.
Cztery lata
strachu o życie..
Wyszła na wolność wiosną 1945 roku. Miała wtedy 20 lat.
Wielu ocalałych było skrajnie wychudzonych i trafiło pod opiekę w obozach dla osób przesiedlonych..
W Salzgitter, w swoim „małym domku”, Helena mogła się w końcu poczuć jak człowiek.
Przez obóz codziennie przeprowadzano niemieckich jeńców wojennych.
Helenie było ich żal. Rzucała mężczyznom jedzenie i papierosy.
Zatrzymała się kiedyś, by porozmawiać z jednym z nich. Wkrótce rozmawiali codziennie, idąc wzdłuż ogrodzenia.
Tuż po zakończeniu wojny taka relacja wydawała się nie do pomyślenia.
Helmut uciekł i wyruszyli z Heleną w drogę. Pieszo. Z Salzgitter do Würzburga.
To była ucieczka do nowego życia.
W Würzburgu wzięli ślub. Na świat przyszła ich najstarsza córka. Ale nawet po wielu latach spotykali się z brakiem akceptacji. Niemiec i Polka?
W umysłach wielu ludzi wojna się jeszcze nie skończyła.
Ale Helena była zdeterminowana, by ułożyć sobie normalne życie. Nie chciała być postrzegana przez pryzmat wojennych przeżyć. Nauczyła się płynnie mówić po niemiecku, zrobiła karierę, wychowywała swoje dzieci z taką miłością, z jaką wychowywali ją rodzice. Pozostała osobą serdeczną, towarzyską, mimo że wojenna trauma stanowiła dla niej ciężar przez całe życie.
She would never forget the screams she had heard in the camps.
Zimna wojna utrudniała jej nawiązanie kontaktu z rodziną w Poznaniu. Helena próbowała zaangażować przemytników, by pomogli jej przedostać się do Polski. Udało jej się dotrzeć do domu. Ale została aresztowana dzień później. W więzieniu spędziła dziewięć miesięcy. Podejrzewano ją o szpiegostwo. W końcu udało jej się wrócić do Niemiec – do męża i dziecka. Nigdy więcej nie zobaczyła swojej mamy, ani rodzeństwa.
Kolczyki, które naziści zabrali Helenie w chwili zatrzymania, 77 lat po wojnie zostały zwrócone jej córkom. Przypominają o utraconej młodości odważnej kobiety – Heleny Poterskiej.
Our website can tell you more about the work we do. And about how you can help us to keep memories and keep history alive.
Arolsen Archives