Dit is
Geboren op
1 juli 1918
in Hîncești,
Roemenië.
Haar ouders Idel en Paia Steinberg gaven haar de naam „Hala“. Ze had een oudere zus en een oudere broer — Samuel.
Halverwege de jaren 30 werd het antisemitisme in Roemenië levensgevaarlijk.
Hala volgde haar broer en zus naar Frankrijk. Zij noemde zich nu „Claire“.
In Toulouse hebben ze een nieuw leven opgebouwd.
Maar als Jood was je in die tijd nergens in Europa beschermd tegen bedreigingen.
In 1940 viel de Duitse Wehrmacht Frankrijk binnen en bezette het noorden van het land.
Het Vichy-regime collaboreerde met de nazi’s.
Claires oudere zus was actief in het verzet en werd in 1944 gearresteerd.
Claire probeerde, haar zus te bevrijden. Maar de Gestapo arresteerde haar ook.
Claire had toen twee broches bij zich.
Deze werden haar afgenomen.
De Gestapo wist niet, dat Claire Joods was.
Dat heeft haar leven gered.
Na drie maanden gevangenschap in Toulouse werd Claire naar het doorgangskamp Compiègne in het Duitse Rijk gedeporteerd.
Drie dagen
in een trein.
Op 3 februari 1944
kwam ze aan in
concentratiekamp Ravensbrück.
Ze kreeg gevangenennummer 27979 — haar naam telde niet meer.
Na vier maanden volgde voor Claire weer een transport:
het buitenkamp Hannover-Limmer.
Daar moest ze tot kort voor het einde van de oorlog in 1945 dwangarbeid verrichten.
Claire moest vermoedelijk
„volksgasmaskers“
repareren.
In de zomer van 1944 rukten de geallieerden verder op.
De nazi’s ontruimden daarna de concentratiekampen.
De SS stuurde honderdduizenden op dodenmarsen.
Ook Claire en de andere vrouwen uit het kamp.
Meer dan 60 kilometer te voet van Hannover-Limmer naar Bergen-Belsen.
Wie niet op eigen kracht verder kon, werd doodgeschoten.
Wie overleefde, kwam twee dagen in concentratiekamp Bergen-Belsen aan, om daar te sterven.
Een week later bereikte het Brits leger het kamp en
bevrijdde 53.000 mensen.
Voor velen kwam de hulp echter te laat.
Ook Claire
had tyfus.
Zij overleefde.
In mei 1945 keerde ze
naar Frankrijk terug.
Ze leerde Mejlach „Michel“ Wajnapel kennen.
Ook hij had de Holocaust overleefd.
Ze trouwden op 18 december 1948 in Boulogne-sur-Seine, een voorstad van Parijs.
Het echtpaar kreeg twee zonen en ze bouwden een nieuw leven op.
Haar broer Samuel was naar
Auschwitz gedeporteerd.
Claire zag hem nog één keer — in een documentaire, die beelden uit het concentratie- en vernietigingskamp Auschwitz toonde.
Hij was toen al jaren dood.
Over het
verleden
sprak niemand
in de familie.
De kinderen van Claire en Mejlach kregen niets mee van het trauma van hun ouders.
Jaren later
vinden twee
herinneringen
hun weg terug.
Claires broches werden in 1945 door de geallieerden veiliggesteld. Via omwegen belandden ze bij de Arolsen Archives.
Het doel van de #StolenMemory-campagne is de gestolen persoonlijke bezittingen terug te geven aan de families van de vervolgden. Het team van de Arolsen Archieven heeft uiteindelijk contact kunnen leggen met de zonen van Claire en hun de broches kunnen geven die hun moeder bij zich droeg toen zij werd gearresteerd.
Over ons
Op onze website vindt u meer informatie over ons werk. En hoe u mee kan helpen om de herinnering en de verhalen levend te houden.
Arolsen Archives